Op de koffie bij...

Deze keer is er koffie voor mij gezet in het parochiebureau van Heythuysen, waar Manon een paar keer in de week haar werkzaamheden uitvoert en Mieke haar, als trouwe vrijwilligster, graag assisteert.

Zouden jullie je even willen voorstellen, voor het geval mensen jullie nog niet kennen?

’Ik ben Manon Franzen-Borsboom, geboren in Maastricht, woonachtig in Kelpen-Oler, getrouwd met Evert. We hebben twee zonen: Noah (21) en Jonah (20). Daarbij hebben we een lieve old-English bulldog, genaamd King. Ik ben op 1 mei a.s. 5 jaar werkzaam op het parochiebureau. In mijn vrije tijd tennis ik in Kelpen-Oler, ik bouw Lego, en ik hou heel erg van koken, en ik lees graag en kijk graag Netflix. Ik ben bovendien beheerder van de app-groep in ons dorp. Ik heb daarnaast een ’diversen-app’ opgezet waar mensen kunnen melden dat ze b.v. hun huisdier of sleutels kwijt zijn, en zo ben ik contactpersoon voor de wijkagent. En dan nog iets: volgend jaar stel ik me weer verkiesbaar voor de gemeenteraad namens Ronduit Open.’

’En ik ben Mieke Theuniszen-Cuijpers, geboren in Echt, en sinds 1978 woonachtig in Heythuysen, omdat mijn man destijds in Helden-Panningen een baan kreeg. We hebben één dochter en twee zonen. Ik lees veel, hou van wandelen, en breng graag tijd door met mijn drie kleinkinderen, die in Frankrijk wonen. Vandaar dat ik daar dus regelmatig te vinden ben. Ik bezoek bovendien nog twee dames op leeftijd, en ik ben taalvrijwilliger in het Taalcentrum in de bibliotheek.’

Veel mensen denken nog steeds dat het parochiebureau er alleen is om misintenties op te geven. Klopt dit beeld?

Manon laat weten: ’Het bureau is geopend op de dinsdag- en donderdagochtend. Maar natuurlijk komen er zaken voor als b.v. een ziekenzalving, die buiten ’kantoortijden’ gebeuren, dus er wordt ook gedurende de rest van de week nog veel geregeld. Nou, het opgeven van misintenties kan natuurlijk nog steeds, maar wij houden ons op het parochiebureau ook bezig met een gedeelte van de financiële administratie, met zaken die ingeboekt moeten worden, met het mede voorbereiden van dopen, het Vormsel en de eerste H. Communie (hoewel voor deze laatste twee zaken anderen het voortouw nemen), we stellen telkens de nieuwsbrief samen, ik plaats samen met Luc Jakobs de Facebook-berichten namens de federatie, ik houd de mutaties bij in het parochianenbestand en het vrijwilligersbestand via DocBase, we zorgen voor welkomsbrieven aan mensen die binnen de Federatie zijn komen wonen, houden ons bezig met zaken rondom de begraafplaatsen (b.v. als grafrechten verlopen, of als er b.v. een urn moet worden bijgeplaatst, of als mensen as willen uitstrooien). Dus al met al is het heel gevarieerd, maar inderdaad ietsje meer dan alleen het noteren van de misintenties.’

Hoe ben jij hier terecht gekomen?

Manon vertelt dat ze al goed contact had met voormalig pastoor Vankan. Haar oudste zoon is een tijdje misdienaar geweest in Kelpen-Oler. Het contact met Vankan is altijd prettig gebleven, zeker toen haar man Evert carnavalsprins in Kelpen-Oler was. Ze bleef na een sollicitatieprocedure voor ’medewerker parochiebureau’ over met een andere dame; ze zouden de baan gaan delen. Maar die andere dame kon al snel haar eigen zaak beginnen, en Manon gaf aan de uren van haar collega wel erbij te willen nemen. Het was best een sprong in het diepe, omdat er ontzettend veel op haar afkwam. Ze heeft veel zelf uitgezocht, maar ook dat is gelukt.

Mieke laat weten dat ze op vraag van Marcus Vankan op het parochiebureau terecht is gekomen, om destijds Toos Hoefnagels te komen helpen. Mensen die naar het bureau kwamen (en komen) hebben vaak ook behoefte aan een praatje, waardoor het eigenlijke werk vaak bleef liggen zolang er inderdaad maar één medewerker was. Zo kon Toos doorgaan met haar werkzaamheden, en ontfermde Mieke zich over de bezoekers.

Het valt vast niet mee om nu voor een hele federatie de werkzaamheden te doen.

Manon vertelt: ’Op dit moment functioneren Grathem en Leveroy nog zelfstandig, hoewel het toch de bedoeling is dat het parochiebureau in Heythuysen ook voor deze voormalige parochies op termijn de werkzaamheden gaat overnemen. Sinds de aanstelling van pastoor Lipsch werken we ook geregeld samen met Kana: we wisselen ideeën uit en helpen elkaar b.v. met Nieuwsbrief-berichten die voor beide federaties relevant zijn. Bij het samenstellen van de Nieuwsbrief word ik gelukkig ondersteund door Marie-José Doensen van het federatiebestuur.’

Wat is nu een gebeurtenis die je altijd bij zal blijven?

’Natuurlijk was er de Corona-periode met zijn vele uitvaarten,’ vertelt Manon, ’maar ook het afscheid van Vankan had veel impact. En toch zie je dat we met elkaar de schouders eronder hebben gezet, wetende dat we door moesten gaan, en dat lukt dan ook. Een grappig voorval wat ik me herinner was de dekenale bedevaart naar Xanten-Kevelaar, een aantal jaren geleden: het was een bloedhete dag, en we reden in een bloedhete bus. Op een bepaald moment zaten we op een terras in Xanten. Ik kreeg telefoon van een paar ’oudjes’ die de weg kwijt waren. We zijn natuurlijk gaan zoeken, hebben ze ook gevonden, maar dreigden hen weer te verliezen omdat ze weer een verkeerde afslag wilden gaan nemen, och, och. Maar wat wás het heet die dag!’

Wat maakt het dan dat het werken op het parochiebureau ook leuk blijft?

’Ik vind het heel fijn dat ik de vrijheid krijg om mijn uren, buiten de dinsdag- en donderdag-ochtend, zelf in te delen,’ zo zegt Manon. ’Ik houd van de diversiteit van het werk, de vriendelijkheid van de mensen om me heen, en van het gevoel dat ik mensen blij kan maken met kleine dingen.’ En Mieke zegt: ’Ik heb hier iets teruggevonden waarvan ik dacht dat het er niet meer was: het samenzijn, de verbondenheid, het iets voor een ander kunnen betekenen. Mooi is dat!’

Waar zouden jullie dit interview mee willen afsluiten?

Beide dames zijn het erover eens: ’Eigenlijk willen we afsluiten met een uitnodiging: we zouden met name zo graag een brug slaan naar de jongere generatie. Maar voor alle leeftijden geldt: loop op de dinsdag- of donderdagochtend gerust eens binnen bij het parochiebureau in Heythuysen. En weet dat er altijd tijd wordt gemaakt voor een praatje en een kopje koffie. Dus voel je welkom!’